Nieuw Zeeland Noordereiland--Northland

Maandag, 9 november .... naar Nw Zeeland.

We moesten ’s morgens om 11 uur uitchecken en pas om 16.10 uur vliegen, dus hadden alle tijd .Om even over 11 met een busje van het hotel naar de luchthaven gebracht. Het lange wachten begon.......Even naar de toilet, bakkie koffie met wat lekkers en opeens zagen we internetzuilen........hoera, wat afleiding! Jammer genoeg konden we de laptop niet aangesloten krijgen, dus alleen de leuke mail ontvangen en het verslag en de foto’s nog niet weg!!
Gelijk maar even reageren op jullie opmerkingen op “waar ben jij”.
Hartstikke leuk, om wat van jullie te lezen en bedankt voor jullie moeite!!!!
Om half 2 naar Qantas balie om in te checken. Was er een tas, waar de laptop in zat te zwaar, maar we mochten de laptop wel los in zijn rugzak meenemen.
In de vertrekhal na de douane kwamen we er om half 4 , met boarding tijd erachter, dat het vliegtuig nog niet binnen was, dus wachten.... op schoonmaak, tanken enz.
Uiteindelijk vertrokken we 70 minuten te laat. De vlucht duurde nog 3,5 uur.
De aankomsttijd was ook 22.50 Nieuw Zeelandse tijd...de klok moest weer eens 2 uur vooruit....Tijdsverschil met NL nu dus 12 uur..... dat is gemakkelijk rekenen!!!
Naar ons gevoel moesten we op het vliegveld door eindeloos lange gangen lopen. Grappig was, dat we eerst langs de parfum en drank geleid werden...... Veel Aziatisch uitziende mensen stonden naast de waren vriendelijk te lachen,maar niemand keek ernaar en men liep hard door. Op het vliegveld konden we een afspraak maken met het hotel, dat we afgehaald wilden worden dat een kwartiertje duurde dus het was al dinsdag, voordat we in kamer 008 van het Jet Parc Airport Hotel konden stappen. Na een kop thee ook maar het bed in, al liep ons lichaam 2 uur achter. We waren zo gaar van het reizen, dat we al wel wilden liggen.

Dinsdag, 10 november...Auckland.

Omdat we zo laat waren mochten we later uitchecken. In plaats van 10 uur, mochten wij om half 12 de kamer uit. Het vliegtuigmenu was R wat te karig geweest, dus die heeft een Engels ontbijt tot zelfs de bonen in tomatensaus toe, genomen. Om half 12 werden we met de hotel shuttlebus ,via de luchthaven voor een paar andere mensen, naar verhuurbedrijf Britz gebracht. Dat was allemaal prima geregeld.
Het duurde nogal even, voordat we eindelijk de camper kregen. Het was druk, we waren niet de enigen.( ook niet de enige Nederlanders) .
Deze camper is een VW. In onze ogen waardeloos!! Veel minder kastjes,( niets boven het bed) kaler en kleiner dashboard,kleinere stoelen, 2 pits gasstel,veel kleinere koelkast, hij is iets korter en je moet SCHAKELEN!!! Er zit geen waterkoker, broodrooster ( wel lekker bij dit kleffe brood) en thee- en koffiepot in. R is nog even kwaad terug gelopen, maar je schiet er niets mee op. Er staan wel betere campers, maar die zijn van een ander verhuurbedrijf( ze verhuren 3 merken) en dat duurt 2 à 3 dagen om om te zetten vertelden ze .
Na een paar misschakelingen weg gereden en we denken, dat het wel zal wennen, maar het had beter andersom kunnen zijn....we zijn die 7 weken teveel verwend!!!!
Eerst weer van alles aangeschaft, stoelen, broodrooster, waterkoker en veel in de supermarkt, want we moeten weer opnieuw , boter,zout, jam enz kopen.
Het was al tegen half 4 voordat we gingen rijden. Probleem was, dat we nog geen boek met campings hadden We wilden ook de stad nog bekijken, dus in de buurt een camping zoeken. Na een grote omweg en in de spits door de stad...vaak stilstaan( kon R gelijk aan het schakelen wennen! ) en veel vragen stonden we voor de poort van Westpark Camping Park aan de Swanson Road. Normaal zouden we hier nooit een nacht blijven, maar we hebben de camper tussen de oude afgeleefde caravans gezet, waar denken we de mensen permanent in wonen. We werden ook steeds aangesproken, zijn jullie die toeristen??
Op de camping de tassen uitgepakt en de boodschappen een plaatsje gegeven. We hebben nu zelfs nog plaats over!!!!! Het is alleen zoeken, waar hebben we de boel gelaten. We hebben 5 tasjes gekocht, waarin onze kleding past, zodat het een beetje bij elkaar blijft onderin de bedbank.. Om 9 uur pas gegeten. en.....prima geslapen!!

Woensdag,11 november....Auckland.

We konden via een achteruitgang van de camping over rugbyvelden naar het treinstation van Ranui lopen. De trein ging elk half uur en deed er ongeveer 50 minuten over om in de stad bij station Britomart aan de haven te komen, waar we om 11 uur aankwamen.
Ineens zagen we beide 2 vogels in het gras naast de spoorlijn...hoenderachtig , zwart met een blauwe borst en rode snavel en geloof ik ook rode lellen. Later in de stad zagen we allemaal beeldjes van glas of hout ervan en hebben we aan een verkoopstertje gevraagd, hoe ze heten en zij beweerde, dat we “lucky”waren, dat we ze gezien hadden. Omdat we er geen foto van hadden, heb ik erg gezocht naar een kaart ervan, maar die was nergens te vinden. De naam is Pukeko.
We hebben eerst de “Info”( de VVV ) bezocht, na een kop koffie natuurlijk. Bij de Info aardig wat folders opgehaald van het Noorder- en Zuider Eiland, waar we toen de rest van de dag mee konden sjouwen!! Ook info van Auckland gepakt. De dag begon redelijk zonnig, maar in Auckland dreigde het al een tijdje en bij het verlaten van de info begon het te motregenen
Na een korte wandeling konden we in de gratis “City Circuit”bus stappen om even een rondje te maken, zodat we een indruk van het centrum zouden krijgen. Daar we naar de Sky City, een complex ( 1997) met winkels, restaurants,een hotel, een casino, een theater en een uitzichttoren wilden, zijn we daar toch maar uitgestapt. De hal was helemaal in Kerstsfeer met een hele grote ( knipperende) kerstboom. Verder even in het casino rondgekeken....tegen 12 uur en al veel spelende mensen....veel Aziatische types.
Vanwege de tijd hebben we eerst iets gegeten. voordat we de uitkijktoren in gingen. Het was droog, maar erg bewolkt nog.
Vreemd....we moesten eerst met de roltrap naar beneden om met een razendsnelle lift met een stuk glazen bodem naar 186 m hoogte te suizen. Dat klopt niet helemaal.....er is eerst een platform met restaurant, daar kun je een trap naar boven nemen en rondlopen over soms stukken glazen vloer, zodat je recht naar beneden kunt kijken( 194 m). Je kunt dan weer met een lift verder omhoog . Daar aangekomen ( 220 m ) “vlogen”de regenwolken ons voor de ogen, dus jammer....het zicht was niet ver!!
Bijzonder is wel, dat je met een speciale takel kunt bungee jumpen. Daar werd nog veel gebruik van gemaakt. Je kon ook ( gezekerd) aan de buitenkant 360 graden rondom lopen over een smal platform.
Dat het regende, gooide wel onze plannen in duigen, dus met de City Circuit bus naar de belangrijkste winkelstraat gereden. De meeste gebouwen hebben grote luifels, zodat je droog kunt rondlopen. Nog eens een kopje thee ergens en tegen half 7 waren we weer bij het station, waar 10 minuten later de trein vertrok. Op de rugbyvelden waren ze aan het spelen, dus liepen we daar tussen de velden door als toerist wel erg op te vallen!! Men zei ons wel vriendelijk goeden dag, maar dat doet iedere Australiër of Nw Zeelander . Als men niets terug zegt in de wasgelegenheid b.v. is het een Europeaan, meestal Duitsers, die kunnen zo hooghartig doen! Gelukkig zijn we ook heel vriendelijke Europeanen tegen gekomen, waar we ervaringen mee uitgewisseld hebben.
In de camper was alles nog aanwezig.....( sorry, mensen van de camping!!) ’s Avonds aan het verslag gewerkt.

Donderdag, 12 nov.....Whangarei

Na een koude nacht en een warme douche in wel een schone, maar armoedige ruimte, maar vlug van de camping weg gereden. Nu wel snel de goede weg gevonden via de wijk Nort Shore naar Highway 1. De zon scheen weer en een paar keer waren we op een hoge heuvel, waardoor je een mooi uitzicht had op de baai, Waitemata Harbour en de wolkenkrabbers in de City!!
Al snel werd de 1 een tolweg, maar er was ook een alternatief. De tol was voor vrachtwagens maar $ 4.- dus was vast niet ver. Lekker buiten in de zon koffie gedronken op een P langs een bijna droge lagune, waar mensen hun hond in het droog gevallen zand uitlieten.
Al snel weer op de 1 uitgekomen. Het landschap is erg heuvelachtig en vaak bedekt met stukken bos met grote palmen ertussen, die veel licht groenere bladeren hebben, dus erg gevarieerd groen. Ook veel weiland met voornamelijk koeien. In het boekje wordt het gebied ten noorden van Auckland het subtropische paradijs Northland genoemd. Het trekt ’s zomers veel toeristen, want er liggen prachtige zandstranden , vaak in mooie beschutte baaien.
Wij zijn in Warkworth naar het District Museum gegaan, waar we niet in geweest zijn, vanwege de tijd en we zagen oude strijkijzers staan....die hebben we vaker gezien. Het ging ons om het erbij gelegen Parry Kauri Park , Daar staan nog een paar kauri-bomen, waarvan 1 ouder dan 800 jaar. Kauri-bomen kwamen hier heel veel voor, maar zijn vanwege het hout en de hars en vooral omdat men bouwgrond wilde, bijna allemaal gerooid en ze zijn nu zeldzaam.
In het winkeltje bij het museum zag ik opeens een kaart met vogels uit New Zealand en daar staat de Pukeko bij op!
Highway 1 vervolgd tot Kaiwaka, waar we de voor toeristen uitgezette route van de Twin Coast Discovery Highway naar de kust genomen hebben. Op de borden staat die aangegeven met een bruin golfje en die volgt ook vaak de 1 noordwaarts. In Whangarei, waar we wilden overnachten bij de Info gevraagd, waar de watervallen waren. Die eerst bekeken en daarna naar het Whangarei Top 10 Holiday Park gegaan. We zijn lid geworden van de Top 10 organisatie...dan krijg je 10% korting op de parken + op de ferry, die de 2 eilanden verbindt.
Het was een koude avond en naast de computer was de kachel even aan, toen R de warmwaterketel aanzette ,om koffie te zetten...ging de zekering kapot kostte moeite om goede knop te vinden.!!! Toen ook pas verbinding gekocht voor een uur Internet, dus eindelijk het spul voor .....waarbenjij opgestuurd.
Weer een koude nacht gehad...heb mijn fleece over mijn benen gegooid.

Vrijdag, 13 nov ....90 Mile Beach

Nu ik dit ’s avonds om half 10 typ, komen we er pas achter, dat het vrijdag de 13e is!! Gelukkig niets van gemerkt, of het moeten de buitjes zijn, die vooral vanmiddag telkens over kwamen. We wilden helemaal het noorden halen, dus vanmorgen er om 7.15 uit. Is helemaal niet erg, als je in je bed ligt te “bakken”, zoals soms in Australië , maar het is hier zo koud ’s morgens....brrrrrrr even doorzetten dus. We reden al om kwart voor 9 en hebben weer de highway 1 gevolgd. In Kawakawa, een onbeduidend plaatsje, ware het niet, dat een beroemde Oostenrijkse kunstenaar Friedensreich Hundertwasser er een openbaar toilet “versierd”heeft. Het heeft kleurige pilaren , er groeit van alles op het dak en er staat een boom in. Verder is het heel kleurrijk betegeld.. Er staat ook een bijzondere lantaarnpaal, gemaakt door een vriend van Hundertwasser. Het plaatsje wordt door veel toeristen bezocht. Toen wij er waren kwamen er Japanners en Amerikanen, dus het hele plaatsje leeft ervan! Toen we achter de toiletten waren, zag R ineens weer pukeko’s in een weiland lopen dachten we. We hebben nagevraagd, bij de toiletschoonmaakster, die beaamde, dat daar rond de beek pukeko’s leven. Weten we nog niet, of ze veel voorkomen, of zeldzaam zijn!?
Wij ook maar weer de toerist uitgehangen en een cappuccino genomen!
Ondertussen was de toeristische route naar het noorden de weg 11 geworden. In Paihia een poosje met een man gesproken, die schelpen( soort mossels ) in de baai gezocht had en een eindje verder wat foto’s gemaakt van de baai en een cruiseschip, dat vanmorgen aangekomen was. De dag was weer zonnig begonnen, maar daar aan de Bay of Islands.....er liggen ongeveer 150 eilandjes voor de kust.....was het winderig en bewolkt (.Het is 18 graden geworden vandaag). We konden wel aan alles zien, dat dit de plek langs de kust is, die de meeste toeristen trekt. Er ligt een plaats Russel tegenover, dat per ferry bereikbaar is , die de eerste hoofdstad van het land was. In de Bay of Islands gingen rond 1300 de eerste Maori aan land, vijf honderd jaar later gevolgd door Europese walvisvaarders en robbenjagers..Hoewel historisch interessant hebben we het plaatsje niet bezocht.....we moeten keuzes maken. Van Paihia via highway 10 en Kerikeri , waar kiwi’s en citrusvruchten verbouwd worden verder noordwaarts. Ik wilde graag een kiwi plantage op de foto zetten, maar langs de weg stonden hoge windsingels van coniferen of bamboe en je kon niet zien, wat voor boompjes erachter stonden. R is nog ergens gestopt, maar het waren mandarijnen, die net uitgebloeid waren, toen ik door een gat in de singel gelopen was. Nog niet gelukt dus!
We zijn ook vergeten om langs het wrak van de ‘Rainbow Warrier”te gaan. Was achteraf ook nog een stuk van de route af en er is alleen een scheepsschroef op een heuvel geplaatst als gedenkteken. Je leest het wel een dag ervoor, maar al die moeilijke plaatsnamen hier!!!
Bij Awanui nog boodschappen gehaald voor het weekend, toen we zagen, dat de Top 10 camping ver van de bewoonde wereld af lag. Het was een winkel met zeer beperkte keuze , maar we hebben wat te eten en brood, dus komen we het week-end wel door.
Bij de camping een excursie besproken voor morgen met een bus naar Cape Reinga .


Zaterdag,14 nov. Cape Reinga.

Vanmorgen liep de telefoonwekker om kwart voor 8 af. Het is een iets minder koude nacht geweest want ik heb niets nodig gehad voor extra warmte.
Om iets over half 10 kwam de bus van Harrisons de camping op rijden. Er zaten veel mensen alleen op een bank, maar gelukkig konden wij de enige nog vrije pakken. In totaal waren er 43 mensen in de bus. De chauffeur was een Maorie-man uit deze streek...zijn naam zijn we helaas vergeten. Hij vertelde graag en veel, doorspekt met grapjes, waar hij zelf het smakelijkst om moest lachen.
Over de verharde weg met af en toe een stukje gravel naar het noorden gereden. De eerste stopwas Houhora Heads, een plekje, waar een museum geweest was aan een natuurlijke havenbaai. De auto’s reden zo over het drooggevallen land. Bij ons is zoiets modder, maar hier hard zand. Dat was niet zo zacht, fijn en wit als het zand bij de volgende stop in Rarawa Beach. De chauffeur had zakjes bij zich voor schelpen en zand, dus wij ook wat zand geschept. Het zand komt zo uit de Pacific en werd gebruikt voor polijsten. De volgende stop was het noordelijkste winkeltje en het ijs werd aangeprezen. De meeste mensen kochten er ijs, maar ik had een cappuccino. Bovenin waar we ergens reden, waar de afstand tussen de 2 zeeën een 8 km was komen steeds meer avocadoplantages. Er worden hele heuvels voor afgegraven. Gelukkig zagen we ook veel groene heuvelige weilanden vol met schapen. Het is nu de scheertijd, dus soms zie je van die kale scharminkels.
Ondertussen was het lunchtijd geworden, dus in Tapotupotu Bay, waar ook veel picknick- tafels staan werd de lunch geserveerd. Op deze plek werd er door 3 bussen de lunch gebruikt!!! Er waren ook nog een paar zwemmers...niet uit onze bus.
Daarna naar de Cape. Net niet het noordelijkste stukje Nieuw Zeeland. Dat zijn de Surfille Cliffs op de Noordkaap er vlakbij. Hier staat wel de meest noordelijke vuurtoren van N Z. We konden er naar toe lopen over een mooi geasfalteerd pad. Er is goed te zien, waar het water van de Tasmanzee dat van de Pacific Oceaan elkaar ontmoeten, want dat van de Tasmanzee is lichter van kleur.
Het is vandaag een heldere dag en gelukkig zonnig, zodat we ook de Three Kings Islands kunnen zien, die Abel Tasman op Driekoningen ontdekte, vandaar de naam.
Het laatste stuk van de weg is niet geasfalteerd, maar elk jaar doen ze weer een stuk. Over 3 jaar is alles geasfalteerd. Het stuk naar de zandduinen kan niet met elke auto, want we rijden een stuk door de Paki Stream...een riviertje. Wie wilde kon met een slee het hoge duin afglijden. R heeft het ook nog gedaan, maar klapte halverwege om!!!
Verder door de Paki rivier gereden naar de Ninety Mile Beach. Op het strand over de “highway”terug gereden met nog een stop om schelpen te zoeken en Motupia Island te fotograferen,( eiland met poortje ).
Al die moeilijke namen zijn in het Maori en door onze chauffeur wel vaak vertaald, maar dat is al weer vergeten natuurlijk. Er kwamen dan“gewone”namen dan uit, zoals .....mooi uitzicht of zo iets. [ N.B. de Pukeko of waterkip komt in deze regio regelmatig voor.]
Hier naast de camping het strand af gekomen om half 5. Men was er nog aan het strandzeilen, wat hier blokart genoemd wordt. Er is op de camping een grote groep aanwezig uit Auckland.
We hebben in de luwte nog een uurtje in de zon gezeten, maar de zon verloor snel zijn kracht, waarna we de camper opgezocht hebben. Vanavond het kacheltje weer even aan gezet....niet te veel verwennen, dus als de kou weg is, snel uit zetten!

Zondag, 15 november...Muriwai Beach.

Vanmorgen om kwart over 7 er al uit, want we wilden vandaag een stuk rijden. De zon scheen en een zondageitje erbij...een goed begin. Toen we tegen half 9 weg reden was de hele lucht weer grijs. Het lijkt wel, of het om de andere dag zo is hier.
Bij Kaitaia de kustweg genomen en in de plaats gestopt bij een bedrijf, waar veel kauristronken lagen. Van enkelen hadden ze een zitbank gemaakt. Wat het voor bedrijfje is, is ons niet duidelijk. Er was een restaurantje bij en je kon er je auto wassen??
We wilden de kauri-harsvelden in Ahipara nog even bezoeken, maar het was gaan regenen en toen we de weg vroegen aan iemand vertelde die, dat je een steile helling op moest op een gravelweg. We hebben er daarom maar vanaf gezien.
De snelste weg naar de kauri bossen langs de westkust is via de Hokianga Vehicle Ferry in Highway 12, die een grote zeearm oversteekt naar Rawene. De pont gaat maar 1x in het uur. We waren er 20 voor 11 aan en één bakje koffie later konden we er al op rijden,want hij vertrok om 11 uur, dus dat kwam mooi uit. We hebben er serieus over gedacht om er omheen te rijden, maar dat was 55 km extra rijden.
We volgen de natuurlijke haven en gaan dan zuidelijk langs de kust naar het Waipoua Kauri Forest. Op de weg er naar toe zagen we al enkele hoge exemplaren boven de andere begroeiing uitkomen. In dit bos staan de indrukwekkendste kauribomen van Nw Zeeland. De oudste en grootste is de “Tane Mahuta”, deze “god van het woud” is 52 m hoog en 13 m in omvang. Toen we op de parkeerplaats van deze boom stopte, begon het toch te plenzen! We besloten om eerst maar een hapje te eten en de hotdogverkoopster had geluk, dat het zo koud werd! Het is een echte trekpleister en er stopten ook bussen......wij maar even gewacht dus.....De korte wandeling er naar toe was al prachtig....echt regenwoud, met in de bomen groeiende planten en lianen. Het was een plankierpad, dus we kregen de voeten niet nat. De boom is indrukwekkend.....grut, wat een enorm exemplaar. Nog nooit zo’n kolos gezien!!
Na een korte bezichtiging van het bezoekerscentrum verder Highway 12 gevolgd door prachtige bossen .We zijn bij Brynderwyn de 1 weer op g