Van Wanaka( 30) tot Oamaru(4dec)

Maandag, 30 nov........Milford Sound.

Het is fris buiten en de lucht is egaal grijs, maar er is geen wind, als we tegen tienen het stadje Wanaka ingaan, om bij de supermarkt wat eten in te kopen. Trouwens in deze omgeving zijn veel opnames gemaakt voor Lord of the Ring. Er is veel afgebroken,maar er zijn nog dingen te bekijken want in Wanaka kun je een dagtour boeken langs allerlei filmlocaties.
Aan het meer in Wanaka koffie gemaakt en toen richting Queenstown over de Crown Range Road, dat is een mooiere route dan HW 6, die ook 70 km langer is. De Crown Range Road is nog maar enkele jaren geleden geasfalteerd en is de hoogst gelegen snelweg ( nu ja....) van N Zeeland. Langs de weg veel gele lupine en uitbundig bloeiende brem!
Het is een mooie route met als enige plaatsje het gehucht Cardrona met het bezienswaardige Cardrona Hotel, nog uit de tijd van de goudzoekers. Het is een wintersportplaatsje, al moesten we lang zoeken, voordat we enkele palen voor liften vonden. Het laatste stuk van de weg is één zig zag met haarspeldbochten en daalt de weg van 1119 m naar Queenstown met mooie vergezichten op Lake Wakatipu. We wilden nog even door het stadje rijden, om een indruk te krijgen, maar het was 6 km om en erg druk. Verder weer de HW 6 gevolgd tot Five Rivers, waar we de 97 naar Mossburn en vandaar de 94 via Te Anau naar Milford Sound genomen hebben. Het is een prachtige weg veel door een rivierbedding met hier voor het eerst gezien velden vol blauwe,roze , witte en paarse lupine. We klimmen langzaam omhoog en rijden langs sneeuwveldjes. Bij de 1.2km lange Homertunnel even gestopt en kennis gemaakt met de kea...een groene bergpapegaai met rode onderkant van de vleugels. Ze staan er bekend om, dat ze op auto’s gaan zitten en aan het rubber van je ruitenwisser knagen. Ze zaten gelijk wel op de camper, maar ze hebben bij ons niets kapot geknaagd. De tunnel is slecht verlicht en smal, 1 baans, dat wordt geregeld met stoplichten. De weg loopt dood op een parkeerplaats en een groot bespreekkantoor, waar allerlei maatschappijen excursies op de Milford Sound, een fjord, aanbieden.
We konden nog net een plaatsje krijgen bij Milford Lodge and Camping Ground. Vanavond kleurde de lucht bijna fel oranje...mooi gezicht. Iedere campinggast ging met het fototoestel naar buiten.
Het stikt hier trouwens van de sandfly’s., hele kleine vliegjes, die steken, maar wel langzaam zijn, dus in de camper gemakkelijk te doden. Ze steken niet, als je beweegt, maar zodra je stil staat of zit, zitten ze om je heen en word je gestoken. Je hoort ze niet, zoals muggen, maar de bulten zien er lelijker uit...ze zijn roder. Vooral R is al veel gestoken en heeft mooie plekken aan zijn enkels. Hij smeerde eerst ook achteraf, maar is nu alerter.

Dinsdag, 1 dec.......Gore

Net toen we gisteren naar bed gingen, begon het te regenen. Ook vannacht heb ik het een paar keer op dak horen spetteren. Vanmorgen om 8 uur in ieder geval droog en een streepje zon tussen de wolken door. Bij de bergen hingen nog wel lage wolken. Alles lijkt dus goed voor een boottrip op de Milford Sound. We hebben gisteravond een paar folders bekeken en er één maatschappij uitgezocht omdat die een kleine boot heeft en 10% korting gaf op een kaart , die we van Britz hebben. We zijn op de bonnefooi om 10 uur naar de haven gereden en konden om 11.10 mee met Mitre Peak Cruises. Er liggen in het haventje een paar grotere boten van 4 maatschappijen, dus het is een drukte van belang. Er komen veel mensen met bussen, die een dagtocht maken vanuit Queenstown of Te Anau...er staan wel 20 bussen denken we.
De Milford Sound is een 16 km in het land insnijdende fjord met recht uit zee oprijzende bergwanden,waar veel watervallen in zee storten. Er was er één van 150m hoogte. De Mitre Peak is een driehoekige berg vlak bij de haven en is de hoogste berg(1692m) van de wereld, die direct uit zee oprijst. Het regent er 200 dagen per jaar in grote hoeveelheden, maar afgezien van een paar druppels hebben we een droge tocht van 2 uur gehad tot helemaal in de Tasmanzee, bij de vuurtoren. Met NL mensen gesproken, een stel met haar ouders uit Tilburg. We hebben zeehonden en een paar zwemmende pinguïns gezien. Dolfijnen waren zeker wat anders aan het doen en wilden geen mensen vermaken.
We hebben gelijk op de parkeerplaats in de camper geluncht en zijn dezelfde weg dan we gekomen zijn weer terug gereden.....er is niets anders. We wilden in Te Anau, zo’n 120km over bergachtige weg naar een camping, maar waren daar al tegen 4 en besloten nog maar een stadje door te rijden. Daar waren we ook zo en was het aan het regenen, dus maar naar volgende stadje...daar een camping, waar we niet wilden staan---beetje verwaarloosde gribus ( Lumsden). In Gore 60 km verder was pas de volgende camping! Zo hebben we vandaag meer gereden, dan we van plan waren! We staan dus vanaf een uur of 7 op Gore Motorcamp. Dit plaatsje staat bekend om zijn forelrivier en bij een camper naast ons hangt een “vispak”te drogen. Het is hier trouwens rustig, maar 5 campers.

Woensdag, 2 dec......Dunedin.

Het was koud vanmorgen, dus hebben we even de kou eruit geblazen met het kacheltje. De lucht is egaal grijs, maar geen regenwolken. We konden vanuit de camping zo de Highway 1 opdraaien en hebben in de stad een paar opnames gemaakt van de forel. Het stadje staat bovendien bekend als de country stad van Nw Zeeland .De HW gevolgd tot de oostkust, vrij druk, veel vrachtwagens en langs allemaal heuvelachtige weilanden met duizenden schapen en enkele honderden herten ( die houden ze hier voor het vlees denken we ). In Waihola zijn we afgeslagen naar de Southern Scenic Route, die langs de kust loopt. Die begint al in Invercargill en volgt zoveel mogelijk de kust tot Dunedin. Het is een mooie weg met zo nu en dan een prachtig gezicht op de Pacific.
Gisteren is hier officieel de zomer begonnen, maar het is niet uitnodigend, om van het mooie strand gebruik te gaan maken! Er staat bovendien een koude wind.
Bij Dunedin de weg naar het schiereiland Otago genomen. Er loopt een mooie weg langs de baai, de Portobello Road. Op het schiereiland zijn prachtige tuinen en daarvan zag je wel wat in het voorbij rijden. Wij zijn erheen gegaan om de albatroskolonie, die op de noordoostelijke punt....Talaroa Head , de enige plek in de wereld waar ze op het vaste land broeden, te zien. We moesten via het informatiecentrum en konden alleen met een excursie van een uur mee. ($ 40.-pp) . na een uitleg en video zijn we naar de observatiepost gelopen, waar we op zeker 50 m afstand twee broedende vogels tussen het gras zagen broeden. Er lagen verrekijkers, zodat je ze beter kon zien en er zijn er gelukkig nog een paar aan komen zweven met hun 3m spanwijdte, wat een indrukwekkend gezicht is. Een broedende kolonie aalscholvers was beter te zien. Eigenlijk viel het geheel ons wat tegen.
We hebben daar ook gelijk een excursie voor Natures Wonders besproken( $ 50,- pp). Daar word je in een 8-wiels drive all terrain vehicle in een uur rondgereden over de gekste hobbelpaden, maar we hebben geeloog pinguïns ,Nieuw Zeelandse pelsrobben,en blauwe pinguïns in hun natuurlijke omgeving gezien. We kregen een zeiljack aan, vanwege stof en kou en hadden die ook nodig! Wat een stof...en erg koud ook, in dat open ding, maar we hebben wel genoten en hadden een privé gids, dus toen we zeiden, dat we zeehonden al eerder gezien hadden en het ons om de pinguïns ging, hield hij er rekening mee. De geeloog (70cm hoog ) broedt op de duinhelling en het is aandoenlijk, als je zo’n dier met een volle maag de zandduin op ziet hippen! De blauwe is maar 40 cm groot en nestelt in rotsspleten.
Omdat het al over 7 was, toen we bij de punt weg reden en we het hele schiereiland nog af moesten rijden naar Dunedin , zeker 25 km verder , hebben we bij de afhaalchinees wat te eten gehaald. In de stad konden we de camping niet vinden en na 2x vragen zijn we na de 3e keer vragen aan een politieagent door hem naar de camping gebracht! We staan op Aaron Lodge Dunedin’s Top 10 Holiday Park . Een duur park $ 44,-, maar door de 10% korting, die we hebben , net nog geen $ 40.-.wat we in Milford Sound als hoogste tot nu toe betaald hebben.

Donderdag,3 dec.....Oamaru.

We hebben eerst de stad Dunedin globaal bekeken...de bijnamen zijn “Edinburg van het zuiden”.”Victoriaannse stad van Nieuw Zeeland”en “Stad van torens en spitsen” zegt al, dat het een stad is met nog veel oude gebouwen. Het is door Schotse immigranten gesticht. Dunedin is het Keltische woord voor Edinburgh. Het klapstuk is het station uit 1906, waar we de camper ook konden parkeren. Het wordt tot de mooiste gebouwen van Nieuw Zeeland gerekend In de plaats Oamaru wordt een lichte steen gedolven en er is een donkere vulkanische steen bij verwerkt. Ook zijn er mooie mozaïekvloeren en glas in lood ramen.
Er vertrekt alleen nog maar een toeristentrein.
In het centrum ligt een achthoekig plein, waar de hoofdstraat dwars doorheen loopt. (Dit is het beste te zien op de plattegrond.) Daar was men de kerstboom aan het optuigen met een hoogwerker. We hebben in het zonnetje uit de wind een poosje op een terrasje gezeten en daarna een eindje door de stad gewandeld.
Vervolgens hebben we Highway 1 weer opgezocht en noordwaarts gereden tot we na ongeveer 25 km een stukje kustweg konden nemen. Op een mooi uitkijkpunt hebben we zitten lunchen. Aanvankelijk waren wij er met het mooie uitzicht, maar al snel kwamen andere toeristen onze idylle verstoren....wel begrijpelijk, maar(bijna) iedereen wenste ons smakelijk eten.....dat werd zo een beetje minder smakelijk!
Verder langs de kust liggen de Moeraki Boulders . Dat zijn ronde gladde grijze bollen van verschillende grootte. De grootste hebben een omtrek van 4 meter en de kleinste zijn in vroeger jaren door souvenirjagers meegenomen. Ze zijn van vulkanische oorsprong en ongeveer 60 miljoen jaar geleden gevormd door chemische processen in de zeebodem. Sommige zijn door erosie in stukken gespleten en dan lijken het aan elkaar geplakte stukken van verschillende steensoorten. Het is een druk bezocht stukje strand en iedereen klimt erop en maakt foto’s natuurlijk. Om een uur of 5 waren we in Oamaru op Oamaru Top 10 Holiday Park. We hebben gelijk bij de receptie kaartjes gekocht, om ’s avonds naar de blauwe pinguïn kolonie te gaan. In Oamaru is ook een groepje geeloog pinguïns te zien.
Om half 8 hebben we op de heuvel een geeloog zien broeden en kwamen er enkele uit zee ver weg op het strand. Om half 9 moesten we aanwezig zijn bij de blauwe pinguïn kolonie. Daar zijn in een oude steengroeve nesten door mensen gemaakt, maar ook door de dieren. Ze worden het hele jaar gevolgd. Voor de toeristen is er een tribune gebouwd en gaan er lampen aan. ’s Avonds als ( nu in december de jongen veel voedsel nodig hebben ) zowel de vader en de moeder uit zee komen bij schemering is dat goed te volgen. Ze komen met een hele troep tegelijk en deze 40 cm hoge en 1 kg wegende beestjes moeten een hele klim maken naar boven. Ook het terrein, waar de nesten zijn is verlicht, maar er is veel begroeiing en daar zitten de nesten half onder. Je kon bij sommige nesten wel duidelijk de jongen en ouders horen “roepen” naar elkaar. Er werd uitleg gegeven, maar het was ten strengste verboden, om opnames te maken met foto of video. Dus maar een dvd gekocht....steunen we het project ook nog! We hadden warme kleding aan, maar waren door en door koud, toen we tegen elven weer in de camper kwamen!